Historia Teatru Nowego ma charakter bardzo specyficzny. Choć zwyczajowo rozpoczyna się ją od 1923 roku, to jednak zawirowania losu sprawiają, że dopiero pół wieku później przybiera formę linearną. Pierwsze pięćdziesiąt lat to okres niełatwych zmagań o przetrwanie i ukonstytuowanie niezależnej sceny dramatycznej.
W latach przedwojennych, nieustannie zagrożony widmem bankructwa Teatr musiał nieraz zawieszać ambicje artystyczne na rzecz generowania korzyści materialnych. W okresie powojennym natomiast, po krótkiej prywatnej antrepryzie, utracił autonomię na rzecz Państwowych Teatrów Dramatycznych.
Te dwa etapy stanowiły pełne zmagań preludium dla reaktywowanego jako samodzielna instytucja w 1973 Nowego. Wówczas historia zaczęła się na nowo i trwa do dzisiaj. W 1973 Teatr Nowy reaktywowała Izabella Cywińska. 22 lutego 1992 roku podczas próby „Króla Leara” na deskach teatru zmarł Tadeusz Łomnicki. Dokładnie w dziesiątą rocznicę jego śmierci Teatr Nowy otrzymał jego imię.
Średnia dotychczasowych ocen.
